بالا می‌افتم .

                              از کتاب لبریخته ها  

                                  ۱۳۶۰      

          و)
و رقص کشته بر نظاره ی ظهر
ظهر هوا را
یک چکه می کند
به سینه ی دیوار

و ظهرخون خودش را
می خورد
با ریسمانی از ربط.

          ا)

افسون ظهر
ریخته با دیوار
و ربط را
آویخته با رقص ربط
در رقص آن چه می آویزد از ظهر
در نگاهِ
ظهری که نیست

رقص قتیل !

        ر)

با آن چه از نگاه در افسون ظهر می ریزد
چشمی است که بسته
در طلیعه ی زخم می ماند، می ماند
تا باز می شود روزی
و پخش می شود در داغ
وقتی که دار سینه ی دیوار را
جا می گذارد در زخم

       ی)

در عدل ظهر خورشید
جایی برای زخم کهنه
کهنگی زخم می شود
وقتی که رقص کشته سینه ی دیوار را
لبخند ِداغ می کند و
 ربط
گسیخته از رقص می شود.

در رقص باد
کی دار را به سینه ی دیوار می زند ؟

        ا)

ظهر ِبزرگ
عدل بزرگ ِظهر بود که دم بود،
که دم نبود، عدم بود
یک لحظه ی نیامده-رفته
کی بود که بود؟آن لحظه ای که بود؟ و که نبود؟
رونده بود، روا بود، آینده بود، آیا بود.
آیا بود؟ یا بود،
یا بود ؟

ظلمت از عدل ظهر می میرد
و عدل ظهر از ظهر، از تولد ظلمت.

       س)

روندگان شب، سایه خوارانِ آخر ِروز می آیند
جائی برای شب خالی کن
شب را خالی کن.
شبانه شانه هایش را باد
باد ِهوا می کند
و شانه هاش :شکل تازه ای از تاریکی!
طول طناب      مرز فضا

طول طناب !
باد است این که می گذرد از دار؟
و یا که دار می گذرد از باد؟                                                                                                     

       ی)

رقص طناب
ظهر هوا را میان همهمه ی معبر
یک تکه می کند

              به سینه ی دیوار
              با ریسمانی از ربط
              با ریسمانی از مرگ
              از مرز
              مرز فضا.
کجای فضا آغاز فضا است؟

       و)

سیمای کوه از حرف
جائی برای پای فراری است
که جا نمی گذارد از پایش جائی
وقتی که پچپچه در سیم ها
تیری متواری را
می برد

و حرف را عصب سنگ می کند
فهم من از کویر
جائی در انتظار  تقدیر می ماند
جائی برای تحویل حرف.
وقت فرار ، حرف
جائی برای پای فراری ست 

ن) 

    کی از سکونِ سنگ از سنگ
جائی برای جای پای فراری
می سازد؟

      کیست پچپچه را از حرف
خالی می کند
که پژواک از سمت سیم ها
می آید
با سهمی از عصب؟ 

    
       ظ)

سیمای کوه از معانی ِدرهم
درهم   می ماند
وقتی که جای پای فراری بر سنگ
سیمای سنگ را
پرچم   می کند
و در صدای صخره‌تیرها متواری می مانند. 

      
        ه)

صورت سنگ
وقتی سیاه نیست
جائی برای پای فراری است
آنجا که پچپچه ها بر جا
و تیرها در سیم ها متواری می مانند
جاهای  پاها و پچپچه ها را
با خود می برند
تا کوه سطح سنگ را
جائی برای پای فراری کند.
جائی برای اوج
جای فرود. 

     
         ر)

طول طناب   سطح طناب
سطح طناب    تعقیب طول
وقتی که طول
تعقیب ِطول می شود
و
می افتد.
بر سطح
و سطح می شود. 

 
         ب)

سطح جز شبیه خودش نیست
سطح تنها است
تنها است سطح
و جز شبیه خودش نیست.
جز با خودش
جز با تمام خودش نیست
تنها است سطح
و سطح، زندگیِ ِسطح، جز با خودش، جز با تمام خودش نیست
تنها است سطح
جز با خودش نمی خوابد سطح
جز با خودش نمی ماند سطح
و سطح مفرد است
                              (با آن که در خود جمع است) جمع ِتمام مفردهااست
یعنی که سطح، وقتی که زندگی را درخود دارد، و زنده درخود است، جمع است:

                                                                                           سطح ِجمع  
و سطح، سطح ِمفرد
در انفجارِِ ِسطح، جمع می شود
و سطح ِجمع جمع ِتمام مفردها است. 

هر مفردی در انفجار خودش جمع می شود. 

   
         ر)

در سیم ها عصب سنگ
با یاد پاشنه
از سکون فراری حرفی را
از سنگ می کند
و می بَرد جائی
که جای پای دیگری عصب سنگ را
دوباره به سنگ می دهد.
و باز یاد پاشنه در سکون فراری،
                                             پژواک!

     
          د)

تن قتیل و تن ظهر هیئاتی هوائی دارند
مثل هوا که در نوسان هوا 

تن قتیل و تن ظهر هیئاتی هوائی را با هم بردند
وقتی میان باد
تاب ِطناب قامت بود
و قامت استقامت بود 

        ا)

دریا و آسمان و زمین درشب
شبییتی دارند
تن قتیل منظره است
تن قتیل منظر است
منظر که ناپدید می شود پدید می شود 

آنجا آنجا  بازآنجا  وبازآنجا   همیشه آنجا
                 با ریسمانی از ربط.

کجای فضا آغاز فضاست ؟

            
        ر)

                                                                        یداله رویائی    1372و1379